جواهرسازی تمدنی حداقل پنج هزار ساله دارد. اولین جواهرات در مصر و بین النهرین کشف شده است. آویختن زیورآلات نشانه ای از قدرت و جایگاه خاص یا طبقه ای خاص از مردم جامعه بود. گاهی پیوندهای خرافی نیز در میان می آمد. جواهرات به عنوان حرز یا مصونیت از یک بلا یا بیماری مطرح می شدند.

در گنجينه آرامگاه سلطنتی شهر اور مصر، اشياى گرانبها و گوشواره‌هاى لاجورد، يافت شده است.
مصريان قديم نیز، با استفاده از سنگ‌هاى ارزشمند، گردنبند‌هاى سنگين گوهرنشان و تاج مى‌ساختند .عصر قدیم جواهرات، دوران تراشیدن سنگ های با ارزش و زیبا و تزیین قسمتی از لباس، کمربند یا غلاف شمشیر سپاهیان و جنگاوران، بوده است. از قرن يازدهم، ونيز مرکز ساخت شيشه‌هاى تزئينى و زيورهاى ظريف شد. آنچه که امروزه به عنوان طراحی در صنعت مد و زیورآلات می بینیم از قرن شانزدهم میلادی شروع شده است. به طوری که یک زنجیر ضخیم، در قرن شانزده، به عنوان دستبند ساخته شد. زنجیرها به معنای تاباندن دو یا سه مفتول از  طلا تعریف می شدند و در ساخت کیف، سنجاق سینه و قاب کلاه قابل استفاده بوده است. همچنین جایگزین هنر میناکاری امروز، هنر ویترای (نقاشی روی شیشه) برای ساخت گردنبند استفاده می شد. در سال 1670، در فرانسه، هنرمندی به نام جورج راونسکرافت از اولین الماس بر روی انگشترها استفاده کرد. همچنین او در ساخت جام های شراب هم تبحر خاصی داشت و اکسید سرب و سنگ چخماق را به مخلوط شیشه اضافه کرد تا ظاهر جام درخشان و شفاف مانند کریستال باشد.

ایتالیایی ها، فرانسوی ها و تیفانی در نیویورک شروع به طراحی جواهرات با شیشه کردند. اما قرن نوزدهم، قرن شکوفایی جواهرات در اروپا است. جمع آوری زیورآلات کلاسیک در اروپا توسط مایکل آنجلو و پیوکاستلانی انجام شد و از همین سبک طراحی هایی هم خلق گردید. در همین دوران، سنگ های سیاه به صورت نمادین (نشانه میهن پرستی) رواج یافت.

آلمان، اولین آلیاژ را به صورت بند ساعتی از جنس پلاتین در طراحی جواهرات پیاده کردند. الگوهای طراحی در این دوره گل، گندم، پروانه و خورشید بود. هر کدام از این الگوها نماد و سمبلی از موضوعی بودند.

سنجاق سینه گل شکل تزیین شده با شیشه های نارنجی، نماد باروری و پاکی بود که خانم ها در مهمانی ها استفاده می کردند.

در قرن بیستم، برخی از کمپانی های طراحی جواهرات دست به اقدام جالبی زد. “حلقه ازدواج”، انگشترهایی برای زوج های جوان ایده بکری بود. کارتیه طراح و جواهر ساز فرانسوی در سال 1925 انگشتری ساخت از 3 حلقه باریک طلای زرد، قرمز و سفید ساخته شده بود و  به یکی از پرطرفداران ترین مدل حلقه ها بین زوج ها تبدیل شد.

ساخت گوشواره های بلند و دنباله دار هم در قرن بیستم ساخته شد. گردنبد قلاده ای شکل هم پس از اینکه ملکه الکساندرا در انگلیس برای پوشاندن زخم های گلویش از آن استفاده کرد، رواج یافت.

مروارید های سفید هند و ایران از ارزش بالایی برخوردار بودند. قیمت بالای آنها باعث شد که سنگ هایی مصنوعی شبیه مروارید ساخته شود. تا بتوان با نازل ترین قیمت به دست مردم عادی برسد. در نهایت با مخلوط کردن پودر شیشه سفید، سفیده تخم مرغ و ماده لزج حلزون، مروارید مصنوعی ساخته شد.

سپس روش های فانتزی بیشتری جایگزین روش های کلاسیک و سنتی در طراحی طلا و جواهر شد. طرح هایی با طلای زرد (آلیاژی از طلا و برنز)، طلای سفید (آلیاژی از طلا و نقره) و انواع سنگ های گرانبها ساخته شد و رواج پیدا کرد.